ક્યાંક વૃક્ષની છાયા મળે તો એની નીચે ઊભા રહીને પરસેવો લૂછતી વખતે હાશકારો થાય છે. વૃક્ષનો આ મહિમા પણ આપણને એના ઉછેર માટે પ્રેરણા આપી શકતો નથી. આવું કેમ બને છે ? કદાચ આપણી લાગણી જરૂરિયાતને આધારે છે. કોઈની ચીજ ઉછીની લઈને વાપરવાની ટેવ પડી ગઈ છે. બીજાના સુખનો વિચાર કરવાનું આપણે ભૂલી જઈએ છીએ. વૃક્ષ નીચે ઊભા રહીને પરસેવો જેટલી ઝડપથી લૂછીએ છીએ એટલી જ ઝડપથી આપણે વૃક્ષના સમગ્ર અસ્તિત્વને ભૂલી જઈએ છીએ. જે લોકો ઘરના ખૂણામાં ભરાઈને આરામ કરી શકે તેમને વૃક્ષની મહત્તા સમજાતી નથી. આવા સુખી માણસોને નિસર્ગોપચાર માટે એ જ વૃક્ષો અને લીલાછમ્મ છોડવાઓને સહારે જીવવા મથવું પડે છે. આપણી સંસ્કૃતિમાં વૃક્ષને સંતો સાથે સરખાવવામાં આવ્યાં છે. કમનસીબી છે કે આજે આપણે સંતોનો વિશ્વાસ કરી શકતા નથી. કારણ કે આજના સંતોમાં માનવીની સ્થૂળ અવસ્થા અકબંધ જોવા મળે છે. માણસને ઓગાળીને ભાગ્યે જ કોઈ સંતની કોટિએ પહોંચે છે. એકમાંથી બીજી અવસ્થાને આંબવાની આ પ્રક્રિયામાં બેવડું અસ્તિત્વ જોખમી બને છે. જે ધર્મ અને શ્રદ્ધાના માર્ગમાં ન ચાલી શકે. કોઈ એક સ્વરૂપને તો આપણે ઓગાળવું જ પડે. છેવટે જે મળે તે ઓળખ સમાજની ધરોહર બની શકે.