Divyasha Doshi: February 2020

સેન્ડવિચ આઈસ્ક્રીમ ખાવા ચર્ચગેટ જવું પડે

ચર્ચગેટ સ્ટેશનથી મરિનડ્રાઈવ તરફ જાઓ તો બ્રેબોર્ન સ્ટેડિયમની નીચે આવેલી એક દુકાનમા ગરદી દેખાય તો આંખ મીંચીને ત્યાં પહોંચી જજો. એ જ હશે કે. રુસ્તમ…૧૯૫૩ની સાલથી અહીં અમેઝિંગ આઈસ્ક્રીમ મળે છે. બાળપણથી મેં પણ અહીં આઈસ્ક્રીમ ખાધો છે. છેલ્લા પચાસ વરસમાં અહીં કશું જ બદલાયું નથી. મારી બાજુમાં ઊભેલા એક પ્રૌઢ કહે છે. એ જ સ્વાદ અને એ જ આઈસ્ક્રીમ વળી મોંઘો પણ નથી. કહેતા બે વેફરની વચ્ચેથી સિતાફળના આઈસ્ક્રીમનું એક મોટું બટકું ભર્યું. કોઈક સમસ્યા હોવાથી મોટું બોર્ડ નથી પણ હા બાજુમાં નાના દરવાજા જેવા કાચ ઉપર કે. રુસ્તમ લખેલું વાંચી શકાય છે. અહીં સવારના દશ વાગ્યે પણ આઈસ્ક્રીમ ખાનારા મળે તો રાતના દશ વાગ્યે તો ભીડ હોય જ. બે ત્રણ મોટા ફ્રિજમાં લંબચોરસ આઈસ્ક્રીમ કાગળમાં વીંટાળેલા પડ્યા હોય. તમે માગો એ આઈસ્ક્રીમ બે વેફરની વચ્ચે સેન્ડવિચ કરીને તમારા હાથમાં પકડાવી દે. સાથે ટીસ્યુ પેપર અને બટર પેપર હોય ત્યાં ઊભા રહીને ખાઓ કે દરિયા તરફ જતાં ખાઓ પણ તેનો સ્વાદ ….

૧૯૫૩ની સાલથી એટલે કે ૮૧ વરસથી અહીં કે રુસ્તમમાં તાજો બનાવેલો આઈસ્ક્રીમ મળે છે. તેમની કોઈ શાખા કે બ્રાન્ચ નથી. તેના માલિક ઈરાની છે. અમારી સાથે એક બહેન વાત કરે છે પણ ફોટો કે નામ આપવાની ના પાડે છે કારણ કે હાલમાં આ પ્રોપર્ટી ડિસ્પ્યુટમાં છે. ખેર પણ આ દુકાન ૧૯૩૭ની સાલમાં ખુદાબક્ષ રુસ્તમે શરૂ કરી ત્યારે એ કેમિસ્ટ અને જનરલ સ્ટોર્સ હતો. ૧૯૫૩માં આઈસ્ક્રીમ બનાવીને વેચવાનું શરૂ કર્યું તે આજે ૮૦ વરસે પણ તેનો સ્વાદ આઈસ્ક્રીમ રસિયાઓને ખેંચી લાવે છે. અહીંના આઈસ્ક્રીમનો સ્વાદ કંઈક અલગ અને અદભૂત છે. સામાન્યપણે મળતા વેનિલા, સ્ટ્રોબેરી, બટરસ્કોચ, ચોકલેટ તો ખરા જ પણ સીઝનલ ફળના સ્વાદ પણ મળે. તેમાં રિયલ ફળ નાખવામાં આવે. સીતાફળ, લીચી, મસ્ક મેલન, ચેરી, પેરુ, સંતરા, પપૈયા અને મેંગો તો હોય જ પણ ગાજર હલવા અને દૂધી હલવાનો આઈસ્ક્રીમ પણ મળે. એટલે કે ખરા અર્થમાં ડેઝર્ટ. કે રુસ્તમના આઈસ્ક્રીમની મજા એ છે કે તે ખાધા બાદ પેટ ભારે નથી થવા દેતો. એ લોકો થોડો સમયે નવો નવો સ્વાદ ઉમેરતા જાય છે. જો કે ગાજર હલવા અને દૂધી હલવાનો આઈસ્ક્રીમ બીજે ક્યાંય મળતો હોય તે ધ્યાનમાં નથી.

શરૂઆતમાં તેઓ સફેદ મોંઘી કાચની પ્લેટમાં આઈસ્ક્રીમ આપતા હતા પણ ગરદીમાં કાચની ડિશ તૂટી જતી કે લોકો લઈને જતા રહેતા હોય એવું પણ બનવા લાગતા તેમણે કાચની પ્લેટ બંધ કરીને વેફર બિસ્કિટના બે પાતળા પડ વચ્ચે આઈસ્ક્રીમ આપવાનું શરૂ કર્યું. જે સેન્ડવિચ આઈસ્ક્રીમ તરીકે ઓળખાવા લાગ્યો. કદાચ મુંબઈમાં સેન્ડવિચ આઈસ્ક્રીમ શરૂ કરનાર કે રુસ્તમ પહેલાં જ હોઈ શકે. નરિમાન પોઈન્ટ, દરિયો અને કે રુસ્તમનો આઈસ્ક્રિમને દરેક સીઝન કે સમયે માણી શકાય છે. વળી તેની કિંમત પણ મોંઘી નથી વેનિલા ૪૦ રૂપિયાથી શરૂ થાય અને ફ્રુટ તેમ જ કોફી આઈસ્ક્રીમ જેવી અનેક ફ્લેવર ૭૦ રૂપિયામાં મળે. તેની ક્વોન્ટિટી પણ ઓછી તો નથી જ. તે છતાં બે આઈસ્ક્રીમ સરળતાથી પેટમાં પધરાવી શકાય. સવારના નવ વાગ્યાથી લઈને રાતના અગિયાર સુધી કે રુસ્તમ ખુલ્લુ હોય છે પણ, હા રાતના કેટલીક ફ્લેવર ખલાસ પણ થઈ ગઈ હોય તેવું બને.

03:59
0 Comments

ઊંબાડિયું ખાવા તો શિયાળો જોઈએ

Midday Khanipini

શિયાળો આવે એટલે મુંબઈગરાઓ ખાસ ગાડી કરીને સુરત તરફ ફરવા નીકળે. ઊંબાડિયું અને ઊંધિયું તેમજ પોંક, પોંકના ભજીયા ન ખાધા એનો શિયાળો ફોગટ ગયો એમ કહી શકાય. દક્ષિણ ગુજરાતમાં સુરતનું ઊંધિયું એટલું ફેમસ છે કે શિયાળો આવતા ગુજરાત અને મીની ગુજરાત જ્યાં વસે છે તે મુંબઈમાં ઠેર ઠેર સ્વાદિષ્ટ સુરતી ઊંધિયું મળશે એવા બોર્ડ લાગી જાય. કેટલાક મહિલા મંડળો ઊંધિયું બનાવવાની સ્પર્ધા પણ રાખે. હેલ્ધી ઊંધિયું પણ હવે લોકો બનાવે છે, પણ ઊંધિયું ખાવાની મજા જ એ છે કે તે તેલમાં તરબતર હોય અને તેમાં કતારગામની પાપડી નાખી હોય. સુરતી પાપડી અને કતારગામની પાપડીમાં ફરક છે. કતારગામની પાપડી સુંવાળી, નાનકડી અને જોતાં જ તેના પ્રેમમાં પડી જવાય એવી હોય. સુરતી ઊંધિયું, કતારગામની પાપડી, લીલી તુવેર,મુઠિયા, રિંગણ, કેળા, રતાળુ, લીલું લસણ, લીલું કોપરું અને કોથમીર તેમ જ ભારોભાર તેલ વગર ખાધું તો તે ઊંધિયું નહીં. ઊંધિયું તમે ઘરે બનાવી શકો પણ ઉબડિયું ખાવા તો વલસાડ જવું પડે. એ માહોલ અને હવા,પાણી સિવાય તેનો સ્વાદ ઘરમાં આવી જ શકે નહીં. વળી એને પેક કરીને ઘરે લઈ જવાય પણ તેમાં એ સ્વાદ તો નહીં જ આવે. તાજું તરતનું માટલામાંથી કાઢીને ખાઓ અને ઘરે લઈ જઈને ખાઓ તો સ્વાદમાં આસમાન જમીનનો ફરક પડે છે. એટલે પાર્સલ મંગાવશો નહીં અને લઈ જશો નહીં એવી સલાહ છે પણ પછી તમારી મરજી.

ઊંબાડિયું મળશે એવું સફેદ કાપડ પર લાલ અક્ષરે લખાયેલા શબ્દો તમને વલસાડથી ધરમપુર અને સુરત જતાં દરેક રસ્તા પર જોવા મળશે. હવે તો બોર્ડ પણ લગાવાય છે. સાર્થ જોડણીકોશમાં ઉબડિયું શબ્દ ઊંધિયું માટે છે. પણ ઉંબાડિયું બોલાતું હોય છે. અને તેનો અર્થ થાય છે ખોરિયા કરવા,નકામું લાકડું કે સળી હાથમાં લઇ લગાડવી કે તોફાન કરવું, નકામું ધૂળ કરવું. ઉંબાડિયા કરવાના અર્થમાં આ વાક્ય પ્રયોગ થતો હોય છે. રસ્તા પર આવતા આ લલચામણાં પોસ્ટરોની જોડણીઓ સાચી હોય તે જરુરી નથી. પણ તમને ખરા અર્થમાં ઉબડિયું ખાવા મળે તે તો હકિકત છે.

તમે બાય રોડ જો દક્ષિણ ગુજરાતમાં પ્રવાસ કરો તો તમને દર કિલોમીટરે રસ્તાની ધારે આ કપડાં બાંધેલી નાની છાપરીઓની બહાર સ્વાદિષ્ટ ઉંબાડિયું મળશે એવું દેખાશે. આ ઉબડિયું એટલે ઊંધિયું નહીં પણ ઊંધિયાની શોધ આના પરથી જ થઈ હશે. આ ઉબડિયું ફક્ત શિયાળામાં દિવાળીના દિવસોથી જ્યારે પાપડી (સુરતી નાની પાપડી જેવી પણ સાઈઝમાં જરાક જુદી)ની સીઝન આવે ત્યારે થાય. આ ઉબડિયુંનો સ્વાદ ઇટાલિયન વાનગી જેવો લાગશે. ખરેખર જો ઉબડિયું ઇટાલિયનને ખવડાવવામાં આવે તો તેને ચોક્કસ જ ભાવે. આવો સ્વાદ લાગવાનું કારણ છે કલારના પાન. ત્યાંના આદિવાસીઓ પાપડી એમના જ ખેતરના શેઢે ઊગેલી( આ પાપડી સુરતી પાપડી કરતા જરા મોટી અને જાડી હોય) , તુવેર, શક્કરિયા,કંદ,બટાટા ક્યારેક કોઇક રિંગણા નાખે. જો તાજું ખાવાનું હોય તો રિંગણા નાખેલું બનાવીને ખવાય. આ બધા શાકને ધોઇને આખા જ રાખવામાં આવે. લીલું લસણ,કોથમીર,આદુ,મરચાં અને મીઠુંનો મસાલો બનાવીને શાકમાં ભેળવી દેવાય. પછી એક માટીના માટલામાં કલારના પાનને પાથરે અથવા તો તેનાથી માટલાનું મોઢું બંધ કરે. આ કલારના પાન તે વિસ્તારમાં સહજતાથી ઊગી નીકળતા હોય છે. પછી તેને ખાડામાં ઊધું મૂકીને ચારેબાજુથી તાપ આપીને શેકવા મૂકાય. કલાક બે કલાકે તેને કાઢી માટલામાંથી શાક ડિશમાં લઈને તેના પર આછું તેલ રેડાય. અને બસ તેને ગરમા ગરમ ખાઓ. મોઢામાં મૂકતાં જ હર્બનો સ્વાદ , લસણ,આદુ,મરચા અને બાફેલું તાજું શાક .... અદભૂત આસ્વાદ આવે. કલારના પાનની ટિપીકલ સ્ટ્રોન્ગ તીખી જેવી સુગંધ હોય છે. તેમાં બફાતા એ સુગંધનો સ્વાદ શાકમાં ભળી જાય છે. હવે ત્યાં પણ સાથે લીલી ચટણી આપવાનો રિવાજ શરૂ થયો છે. લીલું લસણ, કોથમીર, આદુ અને મરચાં, લીંબુ નાખીને બનાવેલી ચટણી ઉબાડિયુંમાં સ્વાદ પૂરે. તીખી પણ હોય એટલે તીખું ખાઈ શકો તો જ ખાવી. ઉબાડિયુંમાં તળેલું કશું જ ન હોય અને મસાલા પણ તાજા હોય જે શિયાળામાં તમને ગરમાટો આપી જાય છે. આમ તો આ ઉબડિયુંમાં લોકો શિંગતેલ જ નાખે છે પણ જો ખૂબ ઇન્ટિરિયરમાં જાઓ કે ઓળખાણ હોય અને ક્યાંકથી મહુડાનું તેલ મળે તો આ આખીય વાનગી કોન્ટિનેટલ સ્વાદવાળી બની જાય. મહુડાના તેલની પોતાની ગંધ હોય છે. ઓલિવ ઓઇલ કેવું હોય છે. તેમ મહુડાની પોતાની લાક્ષણિકતાઓ હોય છે. આ મહુડાનું તેલ આદિવાસીઓ સીઝનમાં કાઢીને વાપરતા હોય છે. પણ અફસોસ તમને અહીં કશે પણ મહુડાનું તેલ નહીં મળે. કેટલીક જગ્યાએ તમને ઉંબડિયું સાથે શેરડીનો રસ પણ મળી શકશે. શેરડી શિયાળામાં જ થાય એટલે તાજી ખેતરમાં થયેલી શેરડી તેમાં ભારોભાર લીંબુ,આદુ અને મસાલો નાખેલો શેરડીના રસના બે ગ્લાસતો આરામથી ગટગટાવી જવાય. મુંબઈમાં મળતા શેરડીના રસ સાથે તેની સરખામણી ન થઈ શકે. સાથે ઉંબડિયું ખાઓ ..... ખાવાના શોખીન માટે આદિવાસી ઉંબડિયું ખાવું જરુરી બની જાય છે. હવે શિયાળો આવે છે ત્યારે શહેરી ઊંધિયાની વાતો થશે પણ આ ઉંબડિયું અમે ધરમપુર રોડ પર ખાધું સ્વાદિષ્ટ એવું લાગ્યું કે આંગળી ચીંધ્યા વગર ન રહી શકાયું. કારણ કે રસ્તા પર ઊભા રહીને ખાવું તે પણ સાવ કશું જ ન જણાતું હોય એવી ટેમ્પરરી છાપરી પર કાર ઊભી રાખવાની આદત ન હોય ને..... પણ કંઇક નવું ચાખવા રસ્તા પર ખાતા અચકાવું નહીં. અને હા , ધરમપુર રોડ પર તો જૈન એટલે કે લસણ વિનાનું ઉંબડીયું પણ બનાવીને મળી શકશે. પણ, જૈનો માફ કરે ઊંધિયું અને ઉબડિયું તો લસણ વિના ઊણું જ ઉતરે.

03:53
0 Comments

કચ્છની ઓળખ દાબેલી ઉર્ફે દેશી બર્ગર

Midday Khanipini

પાઉં અને બટાટાનું કોમ્બિનેશન સ્વાદ રસિયાઓ માટે ડેડલી છે. મુંબઈગરા વડાપાઉં ખાય, વિદેશી બર્ગર ખાય અને કચ્છીઓ દાબેલી ખાય. કેટલીક વાનગીઓ માટે એ પ્રદેશમાં જ જવું પડે. કચ્છી દાબેલી આમ તો હવે જ્યાં જ્યાં ગુજરાતી વસે છે ત્યાં મળે છે પણ કચ્છમાં જઈને દાબેલી ખાઓ તો લાગે કે આ દાબેલીનો સ્વાદ કંઈક જુદો જ છે. ગયા અઠવાડિયે કચ્છમાં ગાંધીધામ, માંડવી અને ભુજ જવાનું થયું ત્યારથી મનમાં એક જ વાત હતી કે કચ્છમાં દાબેલી ખાવી છે. અહીં તેને ડબલ રોટી તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે.

દાબેલીનો ઈતિહાસ

કચ્છનું માંડવી શહેર ઈતિહાસ સાચવીને બેઠું છે. માંડવીમાં પ્રવેશતાં જ અંગ્રેજોના જમાનાનો માંડવી પુલ અને ગેટ પસાર કરવો પડે. માંડવી શહેર હોવા છતાં મુંબઈગરાને થોડું શાંત લાગે. બજાર હોય ત્યાં થોડી ભીડભાડ લાગે પણ મુંબઈમાં પરાંના સ્ટેશન કરતાં ઓછી. માંડવીએ દાબેલીનું પણ જન્મસ્થાન ખરું. ઠેર ઠેર તમને ડબલરોટીના બોર્ડ મળે. જેમ મુંબઈમાં વડાંપાવના સ્ટોલ હોય તેમ. દાબેલીને જગપ્રસિદ્ધ કરનાર માંડવીના ગાભાભાઈ અને મોહન બાવાજી છે. ૧૯૬૦ની આસપાસ તેમણે પાઉંની વચ્ચે બટાટાનું પુરણ અને ચટણી ભરીને પીરસવાનું શરૂ કર્યું હતું. તેમનું પુરુ નામ કેશવજી ગાભા ચુડાસમા હતું અને કેશા માલમ તરીકે પણ ઓળખાતા. એ ગાભાભાઈએ લાલ મરચાંની તીખાશ અને રંગ બટાટાના પુરણમાં ભેળવીને ડબલ રોટીમાં મૂકીને વેચવાનો વિચાર અમલમાં મૂકતા જ હીટ થયો. એમાં મસાલાની કમાલ તો હતી જ પણ પાઉં અને શાક જ સ્તો બટાટાનું હાથ બગાડ્યા સિવાય ખાઈ શકાય અને ચાલતાં ચાલતાં ય ખાઈ શકાય. નાસ્તા તરીકે કે જમવામાં ય ખાઈ શકાય. કહેવાય છે કે એ સ્વાદ જે ગાભાભાઈની દાબેલીમાં હતો તે એટલો અદભૂત હતો કે રોજ સાંજે તેઓ એક કલાકમાં જ તેમનો માલ ખતમ થઈ જતો. એ ગાભાભાઈનું ગયા વરસ નિધન થઈ ગયું અને તેમના પછી કોઈ વારસદારે દાબેલી વેચવાનું ચાલુ નથી રાખ્યું એવું સાંભળવા મળ્યું.

દાબેલી અને કડક

ઝરપરાના ખેડૂત નારણ ગઢવી અમને માંડવી ફરવા લઈ ગયા હતા ત્યાં એમણે કહ્યું કે સારી દાબેલી ખાઈએ. માંડવી નગરપાલિકા સામે જોષી ડબલરોટી વાળા પાસે ગયા. તેના વિનય જોષી કહે છે કે તેમના પિતા પાસે તેઓ મસાલો બનાવતાં શીખ્યા. ૧૯૮૦ની સાલથી તેઓ અહીં ડબલરોટી વેચે છે. પહેલાં ૧ રૂપિયામાં ત્રણ દાબેલી અને ૧ રૂપિયામાં કડક વેચતા હતા. આજે ૨૦ રૂપિયા અને ત્રીસ રૂપિયામાં વેચાય છે. અમે વાત કરતાં હતા ત્યાં સુધીમાં ફટાફટ દાબેલી બનીને વેચાતી હતી. સફેદ દૂધ જેવી ડબલ રોટીમાં દાબેલીનો મસાલો, શીંગ, ચટણી, ઝીણા સમારેલા કાંદા નાખીને અમને આપી. બટકું ખાતાં જ વાહ બોલાઈ ગયું. અંદરનું પુરણતો ઠીક પણ ડબલ રોટીનો તાજો સ્વાદ અને મુલાયમતા પહેલાં ખાધા નથી. એટલે જ્યારે તમે એક બટકું ભરો કે તમને પહેલાં તો ડબલરોટીની મુલાયમતા અને સ્વાદ સ્પર્શે ત્યારબાદ અંદરનો મસાલો અને ચટણીના તીખા,મીઠા, ખાટા સ્વાદ સાથે શીંગનો ક્રન્ચી અનુભવ સ્વાદના રસમાં ડૂબાડી દે. હું તીખું ખાઈ શકતી નહોતી એટલે ઓછી તીખીનો ઓર્ડર આપ્યો હતો. પરફેક્ટ સ્વાદ સાથે દાબેલી મોંઢામાં ઓગળી જતી હતી. તેને માખણની જરૂર નહોતી કે માખણમાં ગરમ કરવાની જરૂર નહોતી. આ છે દાબેલીનો અસલી સ્વાદ. દાબેલી ઉર્ફે ડબલ રોટીનો બધો મદાર મસાલા પર તો ખરો જ પણ પાઉં ઉપર છે તે પહેલીવાર માંડવીમાં સમજાયું. જો કે દાબેલીના મસાલામાં બટાટા છે તે કહો તો જ ખબર પડે. કારણ કે બટાટાનું પુરણ કરી નાખવામાં આવે. ગરમ, તેજાના મસાલા અને મરચાંને કારણે તેનો રંગ કથ્થઈ-લાલ જેવો લાગે. તેને આકર્ષક બનાવવા કચ્છમાં થતાં દાડમના લાલ દાણા દેખાવ સાથે પોતાનો આગવો સ્વાદ પણ ઉમેરે છે. એક સાથે અનેક સ્વાદ છતાં એને ખાઓ તો દરેક સ્વાદનો અનુભવ તમને ચાવતાં ચાવતાં થાય. ફાઈન ડાઈનિંગમાં પણ આ દાબેલી દોડે એવું સ્વાદના સ્તરોને દરેક બાઈટ પર અનુભવતાં વિચાર આવ્યો.

દરિયા કિનારે હોવા છતાં માંડવીનું વાતાવરણ મુંબઈથી જુદું છે. ત્યાંનું પાણી, હવા અને મસાલા પણ સ્વાદમાં ઉમેરાતા જ હશે. પહેલાં તો મને લાગ્યું કે કડક એટલે ડબલરોટીને શેકીને કે ગ્રીલ કરીને કડક બનાવીને આપશે પણ ના હું ખોટી પડી. જીંદગીમાં પહેલીવાર કડક ખાતી હતી. કડક હકિકતમાં દાબેલી ભેલ છે એવું કહી શકાય.એક ડીશમાં કડક બન, આમલી, ખજુરની લાલચટક ચટણી, બટટાનો મસાલો, કાંદા,ટમેટા અને ઉપર મસાલા શીંગ મૂકીને તમને આપે. રસદાર એ કડકને ચમચીમાં ભરીને ખાઓ એટલે કડક પાઉં સાથે રસો, શીંગ,કાંદા અને ટમેટાનો સ્વાદ તમને ક્રમશ.. આવે. દાબેલીથી સહેજ જુદુ લાગે કારણ કે ડબલરોટી નથી. પણ સ્વાદ તો દાબેલીના મસાલાનો જ. એટલે જેને જે પસંદ હોય તે ખાય. માંડવીમાં બીજા અનેક ડબલરોટીવાળા છે જો તેમની ડબલરોટી તાજી હશે તો એનો પણ સ્વાદ સારો જ હશે. આ દરેક ડબલરોટીવાળા બહાર લારી પર જ ડબલરોટી બનાવીને વેચે જો કે પાછળ તેમની દુકાન હોય અને બેસવાના બાંકડા પણ હોય છે. કેટલીક જગ્યાએ જ્યાં જગ્યાનો અભાવ હોય ત્યાં ઊભા ઊભા જ ખાવી પડે.

ભૂજના બસસ્ટેન્ડ પાસે આવેલી માંડવી અને બિનહરીફની દાબેલી પર વધુ ભીડ દેખાય પણ ખ્યાલ આવે કે મોટા શહેરમાં બસસ્ટેન્ડ પાસે એટલા બધા માણસો આવતા જતાં હોય કે ત્યાં ભીડ હોય પણ અહીં , સાદી દાબેલી, બટર દાબેલી, ચીઝ દાબેલી પણ ખાઈ શકો. તીખી તમતમતી દાબેલી ખાવા માટે અહીં સતત ભીડ હોય છે અને એકસાથે ચારેક જણાં બનાવતા હોય એવું પણ બને. ગાંધીધામમાં પણ ઝંડા ચોક પાસે બિનહરીફ દાબેલીની દુકાન છે. માંડવીની જેમ ભૂજમાં અને ગાંધીધામમાં પણ બેસવાની વ્યવસ્થા હોવા છતાં મોટાભાગના લોકો તેને ઊભા રહીને ખાતા હોય છે.

કચ્છ જતાં પહેલાં અમદાવાદમાં માણેકચોકમાં ય ફરવાનું બન્યું હતું. માણેક ચોક જુનું બજાર છે. આજે પણ મોટાભાગના અમદાવાદી અહીં ખરીદી કરવા આવે છે. ત્યાં રોયલ દાબેલીવાળો બપોરે બાર વાગ્યાથી રાતના બાર વાગ્યા સુધી બેસે છે. બપોરે બાર વાગ્યે તે રેકડી શરૂ કરે ત્યારથી જ એક સાથે પચાસેક દાબેલી બનાવવાના કામમાં લાગી જાય. એ નજારો જોવો એ પણ એક લહાવો છે. એક માણસ સતત દાબેલી બનાવ્યા જ કરે. વીસ રૂપિયામાં એક દાબેલી ખાઓ તો પેટ ભરાઈ જાય. મૂળ કચ્છના જ પણ તેની પાસે એટલું કામ હોય કે વાત કરવાની ફુરસદ ન હોય. શક્ય જ છે કારણ કે માણેકચોકની ગરદીમાં જાઓ તો જાણો. સાંકડી પોળ અને તેમાં અઢળક દુકાનો, ફેરિયાઓ અને નાસ્તાવાળા. સ્વાદ તો અહીં પણ અદભૂત જ હતો મુંબઈ કરતાં પણ કચ્છ એ કચ્છ અને તેમાં ય માંડવીમાં તમે ડબલરોટી-દાબેલીના જન્મને યાદ કરતાં ખાઓ એટલે સ્વાદમાં ઈતિહાસ ઉમેરાઈ જાય. કચ્છ નહીં દેખા ઓર દાબેલી નહીં ખાઈ તો કુછ નહીં દેખા-ખાયા એવું કહી શકાય. દાબેલીનો સ્વાદ બર્ગર કરતાં અમને તો સારો લાગ્યો. બર્ગરની હરિફાઈમાં ચોક્કસ જ દાબેલી જીતી શકે.